drukke dagen

Zo, weer een hoop gebeurtenissen te schrijven.. Zo was ik zaterdagmiddag uitgenodigd door Erna, de juf van groep 1 (nol kecil). Zelf wist ik er eigenlijk niets vanaf, maar ze had het geregeld met Pim. Ik moest om 5 uur bij het huis van Lana zijn. Lana heeft me op de brommer gebracht, door de regen.. Erna was er al en we moesten direct weg. Naar de kerk. Een dienst speciaal voor jongeren. Er werd gezongen, er was een band en de liedjes werden met een beamer geprojecteerd op de muur. Erg handig. Na het zingen kwam er een mevrouw die een soort preek ging houden, maar ook een soort opvoedingspraatje over de christelijke levensstijl. Ik bereep er niet veel van, omdat het indonesisch toch nog redelijk snel gaat en vooral als ik niet weet waar ze het over hebben, maar wat ik er wel van begreep was dat ze niet met de eerste de beste partner (vriendje/vriendinnetje) naar bed moeten gaan. Dus geen sex voor het huwelijk! Toen die mevrouw uitverteld was werd ik voorgesteld. Iedereen vond het heel leuk dat er iemand uit Nederland bij hun dienst was. Toen werd de microfoon aan mij gegeven en moest ik iets vertellen over mezelf en wat ik hier kom doen.. En daar stond ik met mijn mond vol tanden.. Gelukkig mocht het in het engels. Al met al was het erg leuk. Ook heb ik daar een jongen leren kennen, Yusak, die meer wil weten over onze stichting en wat we doen enzo. Waarschijnlijk kent hij een aantal "probleemjongeren" die we misschien kunnen helpen. Die jongen smst me nu steeds en we hebben afgesproken om het er eens over te hebben. Ik hoop dat we daar iets voor kunnen betekenen..
Na de dienst werd ik uitgenodigd bij Erna thuis. (je wordt wel gevraagd of je mee wilt, maar je kunt geen nee zeggen...) Dus oke. Ik ging mee naar het huis van haar ouders, waar ze wat meer ruimte hebben. Haar zoontje van 2 lag daar in de kamer te slapen. Haar man en 2 broers en haar ouders zaten met smart te wachten. Ik kreeg ook direct eten aangeboden, wat ze speciaal voor me gemaakt hadden. (ook dat mocht ik niet weigeren) Ik had helemaal geen honger en zag mezelf al flink aan de diarree terug naar huis gaan, maar goed! Het eten wat ik kreeg was een soort soep met tahustukjes en wat vermicelli en blaadjes sla erin. Ook was het behoortlijk pedis! Volgens mij kwam er stoom uit mijn oren. De zweetdruppels liepen over mijn gezicht en ik werd knalrood!! (net oos vorig jaar met de spagetti!!) Gauw kwamen ze aan met zakdoekjes, een glaasje water en een jeruk (sinasappel/mandarijn) wat goed helpt tegen de brand in je mond. Op zich was het best lekker. De broer van Erna, die naast me zat bleef maar lachen. Hij vertelde dat hij nog niet getrouwd was en dat hij graag met een nederlandse vrouw wilde trouwen. En of hij niet bij mijn ouders kon werken in het cafe.. Nou ja, denk het niet. (Beetje opdringerig type!)
Haar andere broer was daarentegen wat rustiger en zei niet zoveel. Haar man kon geen woord engels.. Haar ouders waren zeer vereerd met bezoek uit Holland. Ik kreeg te horen dat hun oma met een nederlander is getrouwd. Oma was inmiddels overleden, maar de man leeft nog. Ik kreeg brieven te zien, adressen in A'dam en een foto. Erg lieve mensen! Maar eigenlijk wilde ik wel naar huis. Ik keek op mijn telefoon en zag dat die nog op "stil" stond. Pim had me al vaak geprobeerd te bellen. Ik kon niet terugbellen omdat ik geen beltegoed had. Ik mocht gelukkig daar even bellen. Ik zei dat ik zo naar huis zou komen. De broer van Erna, de stille zeg maar, heeft me op de brommer naar huis gebracht. Eenmaal op de brommer begon hij ook te kletsen, een hele aardige jongen. Hij stelde voor om een keer met de brommer te gaan touren en de bergen in te gaan.. Oke, je belt me maar.
Zondagochtend: een huislijk tafereeltje. Mayla was er, Pim had een goed humeur en het was gezellig. De house-cd met kinderliedjes uit Nederland werd opgezet en er werd gelachen.
's Middags zouden we naar een tentoonstelling van jonge archtecten. Voordat we daar waren gingen we eerst naar het winkelcentrum om een boek weg te brengen, ik weet er niks vanaf. Ik ging maar met Lana een nieuwe telefoonkaart kopen.. Dat gaat hier echt vreemd, je betaalt een bedrag, je moet je nummer opschrijven en zij bellen een of ander nummer om het op te waarderen. Ook weer gelukt! Toen Lana en ik bij de auto terugkwamen was er niemand meer. Raar! We gingen nog maar even naar het winkelcentrum, even kleren en schoenen kijken en toen weer naar de auto. Nog steeds niemand. Toen zijn we maar gaan zitten. Op een randje bij de parkeergarage, waar altijd een beetje schoffies zitten. Ik aarzelde, maar dacht bij mezelf: je moet alles een keertje meemaken.. Dus ik ook maar daar zitten, echt grappig hoe al die mensen kijken dat daar een blanke zit. Uiteindelijk kwam de rest eraan en konden we weer verder.
Pipiet en Mayla naar huis gebracht en toen naar de tentoonstelling. We hadden daarvan een brief gekregen, op zaterdag was er een dagprogramma met toespraken van belangrijke mensen van de unversiteit en ministeries.. Dus we dachten dat het heel wat was. Nou, we kwamen in een huis dat nog niet af was en waar de tentoongestelde platen (met plaatjes) op bakstenen stonden. (zie de foto's). Pim werd direct opgeeist door een groepje mensen van Malang-tv en moest een interview geven. Ik had daar niet zo'n zin in dus keek nog even verder. Ik kwam erachter dat dat huis echt heel bijzonder was, met rare plekken om licht door te laten enzo. Toch wel mooi.
Tegen vijf uur zijn we nog even naar Bhakti Luhur gereden. Dat is een plek waar gehandicapte kinderen wonen en naar school gaan, maar er wonen ook gewone kinderen. Ook kindere die autistisch zijn en andere problemen hebben kunnen er terecht. Het is de bedoeling dat ik daar de komende maanden ook 1 dag in de week ga meelopen. Ik heb in elk geval toestemming van een zuster. (het is een katholiek gebeuren met nonnen enzo)Ik ben benieuwd hoe dat is daar. Natuurlijk laat ik dat jullie weten.
Morgen is het melkproject, war zo'n 200 kinderen komen. We gaan straks de voorbereidingen treffen.
Tot gauw!