heftig dagje...

Hallo allemaal, voordat ik over mijn leventje hier vertel wil ik jullie eerst even heel erg bedanken voor de leuke berichtjes die jullie achterlaten! Echt super om hier al die berichten te lezen!

Vandaag begon erg vroeg, heb voor het eerst de wekker gezet. Ik moest namelijk om 7 uur op school zijn waar ik zou meelopen in de kleuterklas. Het spande er alweer om of ik op tijd zou komen, want Lana was erg laat bij ons. Eenmaal in de auto ging het vrij snel en was ik om 5 over 7 aanwezig. Ik werd direct in beslag genomen door juf Fransisca, waar ik de vorige keer ook bij ben geweest. Ik moest maar weer naar klas 5. Nou prima! Die begonnen met geschiedenis en toevallig over de tijd van de VOC. Ik kon de kinderen direkt al iets leren, namelijk de uitspraak van de namen. Jan Pieterszoon Coen en van den Bosch is hier erg moeilijk. Ook de woorden nederlaag en cultuurstelsel zijn erg lastig. Dit was erg leuk om te doen. Na de les geschiedenis gingen juf Fransisca en ik naar klas 6, waar ze engels geeft. Bij aanvang van de les vertelde ze dat miss Laura en zij de rest van het jaar (tot juli) samen engels geven. Voor mij nieuw, maar wel leuk! Zo gaat dat hier...
Om 9 uur moest ik alweer weg, want Pansye moest vandaag naar het ziekenhuis voor een prikje. Ik moest bij het huis van Lana komen (vlak bij de school) en vanuit daar zouden we met de auto Pipiet en Pansye ophalen. Tja en toen wist ik niet meer waar hun huis ook alweer was.. Ben eerst verkeerd gelopen, heb toen mensen langs de weg gevraagd, maar die weten ook niks. Uiteindelijk kwam Lana me tegemoetgelopen en kwam het goed. Op naar huis! De vrouw van Lana ging ook mee, gezellig. Thuis stapten Pipiet en Pansye en de moeder van Pipiet in. Het hele gezin mee naar het ziekenhuis, voor een prikje...hahaha..In het ziekenhuis aangekomen moesten we natuurlijk wachten. De dokter van Pansye was net bezig met een operatie dus het kon wel even duren. En we waren niet de enigen, er zaten wel honderd moeders met kinderen en soms vaders erbij. Een drukte dus. Na ongeveer een uur wachten waren we aan de beurt. Pansye moest gewogen worden, hij werd wat bevoeld door door de dokter en kon toen naar de zuster voor een prikje. En dat is ook niet niks, want de vloeistof moest nog gemaakt worden. Een aantal flesjes werden gemixt en de spuit werd klaargemaakt. Er werd nog even gepraat over de prijs, en toen ging het door. Jaa, dan mogen wij in Nederland blij dat we een beetje voorlopen op medisch gebied, want ze hebben hier nog naalden, ietsje dunner dan stopnaalden. Gelukkig geeft Pansye nergens om en heeft dus ook niet gehuild. De hele familie kon weer naar huis.
Ja en dat had ik gedacht. We zouden eerst even op bezoek bij de familie in de kampong. De familie van Difa was er ook nog, ze zouden even later vertrekken. Het was een drukte van jewelste. Ik heb de kinderen maar getrakteerd op chocola! Difa durfde mij in het begin niet aan te kijken, maar wordt wat driester. Echt een lief kind. Verder was opa er, de vader van Pipiet, de buurvrouw en wat kinderen. Ook weer een hele drukte. Ik hoorde achter mij al wat gesmoes en ja, Difa en haar ouders moesten weer terug naar Kediri en moesten naar het station. Wij konden ze dus mooi even wegbrengen. Dit moest wel stiekum want Pim wil dat echt niet hebben, al die "kamponglui" in zijn mooie auto. Ik vond het geen probleem, dus mondje dicht en gaan. Ik heb Difa nog even een paar biljetten in haar handjes gedrukt, voor onderweg. Het is 4 uur in de trein en ze reizen echt niet luxe. Rp 6.000,- omgerekend 60 cent. Ach, daar wordt ik niet minder van. Ik hoop dat ze een goede reis hebben!
Toen we eindelijk thuis waren, na nog wat inkopen gedaan te hebben, hadden we bezoek. Jan en Tutie waren er. Weer voor de computer. Dus dat kan nog wel even duren. Ook hoef ik daar niet de hele tijd bij te zijn, want vrouwen onder elkaar hier... Ze hebben het eigenlijk alleen maar over hun mannen . Eigenlijk interesseert me dat helemaal niks, dus ik ben waar weer gevlucht naar het internetcafe. Straks moet ik weer naar de kampong, ik ben daar uitgenodigd door Erna. Ik heb geen idee wat ik er moet doen. Maar we zullen wel weer zien.
Tot gauw allemaal...