Kediri

Op donderdagochtend om 9 uur begon uiteindelijk mijn grote avontuur. Op naar Kediri. We gingen met de auto en de vader van Pipiet en de vader van Difa reden ook mee. Een gezellige drukte in de auto.. Na een tijdje kwamen we aan bij een prachtig stuwmeer. Zie foto's..
Na een paar uur begon Pim zich te interesseren voor de postkantoren. hij had ongestempelde postzegels op een envelop geplakt en wilde die laten stempelen, voor de verkoop. Met als gevolg dat we in elk dorp dat we passeerden moesten stoppen bij het postkantoor. Toen alle postzegels gestempeld waren konden we weer doorrijden. Na een paar uur rijden kwamen we in de stad Kediri aan, een grote stad, groter dan Malang, maar niemand heeft ooit van Kediri gehoord. Best wel leuk!
We gingen naar een adres waar een vriend van Pim woont, een rijke Chinees met een jonge vrouw! Terwijl Pim daar bleef om postzegels en poststukken uit te zoeken ging ik met de anderen Kediri verkennen en eten. We zijn op de alun alun geweest van Kediri en hebben lekkere soto ayam gegeten. Na anderhalf uur moesten we Pim weer ophalen en gingen we naar het huis van Difa!
Het huis van Difa bleek ver buiten Kediri te liggen, zo'n 15 kilometer. Er liep een weggetje naar toe die tussen de rijstvelden doorliep, een prachig gebied! Onderweg werd ik toch wat zenuwachtig, want ze hadden me verteld dat in de dorpjes geen waterleiding is en dat de mensen zeker geen wc hebben.. Ik was meteen bang om een flinke diarree te krijgen. Eenmaal aangekomen bij het huisje van de familie van Difa viel het allemaal reuze mee. We werden verwelkomd als eregasten en kregen allemaal een flesje cola. De opa van Difa (de eigenaar van het huis) vertelde dat hij speciaal voor ons eerder van de rijstvelden was gekomen en dat hij zich al gewassen had en dat de koeien ook al gevoerd waren. Hij vertelde dat hij 3 koeien heeft, dat is best wel een statussymbool! Ik moest direct de koeien bekijken en ze waren zeer verbaasd dat ik er direct naartoe liep om ze te aaien! Dat doen mensen hier niet, koeien zijn om te werken, niet om te aaien!
Na de koeien gingen we de school van Difa bekijken, een heel groot terrein met een paar gebouwen. Difa zit in het kleine gebouwtje met nog 40 andere kinderen. Een drukte van belang dus.
Na het bekijken van de school ging Pim weer naar huis, samen met de vader van Pipiet en Lana. En daar stond ik dan alleen in de middle of nowhere! Er was besloten dat we sate gingen eten, mmmm lekker. Eerst even mijn spullen wegleggen enzo. Het bleek dat ik de mooiste kamer kreeg. Waarschijnlijk sliep een andere gezin op de grond, er woonden namelijk meerdere gezinnen bij opa en oma in. Maar ja, je mag niet weigeren.
Voor het eten wilde ik ook eerst even douchen, nou dat kon wel. Helemaal achter in het huis, naast de koeien, afgescheiden met een heel dun wandplaatje was de kamar mandi! Nou ja, je moet alles meegemaakt hebben. Na lekker te zijn opgefrist konden we eten. De sate moest nog gehaald worden en ik moest mee en moest ook geld meenemen. Ik moest namelijk mijn eigen eten betalen! Echt vreemd, je krijgt de beste kamer, mensen slapen voor je op de grond, maar je moet je eigen eten betalen! En het eten bleek ook alleen maar voor Difa en voor mij. Samen hebben we heerlijk gesmuld van de sate met lontong!
Na het eten hing iedereen voor de tv. Alle gezinnetjes hingen maar wat rond. Af en toe als het gebrul begon gingen de mannen naar de moskee om te bidden. Om 6 uur vroegen ze al of ik niet moe was. En tot acht uur kon ik volhouden van niet, maar toen bedacht ik me dat ze zelf graag naar bed wilden. Oke dan maar. Oh ja, de wc.. die was nog verder naar buiten. je moest zelfs een stukje buitenlangs om bij de wc aan te komen, dus je zat gewoon achter in de schuur je behoefte te doen..
's Ochtends om 4 uur werd ik wakker van de moskee, zo hard had ik dat nog niet eerder gehoord. Een volwassen man die een kinderliedje zong in het arabisch. Meestal duren die gebeden of wat het ook zijn niet langer dan 10 minuten dus ik wachtte rustig af. Helaas hield deze man er niet mee op en toen ben ik gaan tellen. Een liedje van 5 regels, vanaf het moment van verveling 26 keer! Ik dacht dat ik geindoctrineerd werd, want ik begon bijna mee te zingen. Gelukkig hield het op en kon ik weer verder slapen, na meer dan een half uur!
Een uur later werd ik wakker van het vuur waar ze op koken, heerlijk! Toen ik goed en wel opstond om 6 uur was iedereen al druk bezig en de koeien stonden alweer buiten! Ze vroegen of ik wilde ontbijten, oke dacht ik, ik heb wel een beetje trek.
Met veel trots werd het ontbijt geserveerd: 5 hele grote gekookte aardappels! (omdat ik had verteld dat we in holland geen nasi eten maar aardappels) En daar zat ik dan met 5 aardappels voor mijn neus, of ik er ook bestek bij wou?!... Nee ik at ze wel met mijn handen. Na anderhalf was ik propvol, maar toen kwam het volgende gerecht, mie goreng! Ook erg lekker om 6.15 ochtends..
Om half 8 begon de school van Difa. Een drukte van belang! Het hele dorp was uitgelopen omdat er een blanke was, ik werd heel erg bekeken! De kinderen vonden het erg leuk om op de foto te komen, dus ik heb wat extra gemaakt!
Om 8.30 (gelukkig was de regen wat minder geworden) gingen we op de brommer naar Kediri (stad) waar ik opgehaald zou worden met de travel. Een rit tussen de rijstvelden door over kleine weggetjes. Prachtig, het echte ouderwetse Indonesie!
Na 3 kwartier kwamen we weer bij de vriend van Pim aan. Daar werd ik opgewacht door 2 chinese vrouwen waar ik een leuk gesprek mee had. OOk de vrouw van Pim's vriend kwam. Een ontzettend leuke vrouw en het wachten op de travel (2 uur) werd erg aangenaam!
Eenmaal ik de travel ervaarde ik het gevoel van alleen reizen weer. De chauffeur hield geen rekening met zijn passagiers en reed stevig door. Bergen op en af, allemaal ik hetzelfde tempo. Ook gaten in de weg leken hem niet te boeien, hij reed er met volle gang doorheen. Inhalen vond hij ook geen probleem, zlefs niet in bochten en bergopwaarts zonder zicht. Laat ik het een spannende rit noemen....