hari Kamis

Hallo allemaal, daar ben ik weer. Ik bedacht me vandaag in huis dat ik alleen maar echte belevenissen schrijf, maar er gebeurt natuurlijk veel meer. Vandaag was zo'n dag, tja echt typisch! We hadden bedacht dat er vandaag veel moest gebeuren en waren dan ook allemaal vroeg op. Geen probleem, want de moskee begint ook steeds vroeger. Maar dan heb je gegeten en ga je zitten. Er gebeurt maar niks, niemand doet iets. Ik ben maar gaan lezen om de tijd te doden. Vervolgens loop ik het huis in en is er iemand op bezoek. Dus weer wachten. We moeten eigenlijk voor 12 uur bij de drukker zijn (ik krijg visitekaartjes, zonder visitekaartjes ben je niks in Indonesie!) maar na 2 1/2 uur lantefanteren is het kwart voor twaalf en gaat dat niet meer lukken. Dan maar naar het postkantoor. Terwijl Pim en ik in de auto zaten te wachten voor het postkantoor begint het te onweren, recht boven ons. En ik ben al niet zo'n held.. Na een paar indrukwekkende klappen is de bui al weer een beetje voorbij. Na onweer kwam de regen. En weer met emmers naar beneden. We konden echt niks meer zien door de ramen. Maar ook dat gaat weer over na een paar uur... Even zijn we langs huis gegaan om te eten, de poes te verzorgen en even koffie te drinken. Direkt weer door, naar de drukker. Mijn kaartjes zijn zaterdag als het goed is klaar. En toen naar de kampong, iets waar ik echt naar uitgekeken heb. Ik was zo benieuwd hoe dat er nou in het echt uit zou zien. De kampong ligt naast de oude begraafplaats (en gedeeltelijk erop) en de weg die erdoor loopt is erg smal. Er kan maar 1 auto tegelijk door, gelukkig hebben de meeste mensen geen auto maar een brommer! In de kampong heb ik me verbaasd over hoe netjes het was. Ik had eerlijk gezegd een vieze troep verwacht maar dat viel dus reuze mee. We zijn bij ons kantoor wezen kijken, daar kunnen we binnenkort in! En we zijn bij de familie geweest van mela, het adoptiekindje van Pim, die 's weekends vaak bij pipiet logeert. Het huisje was erg klein. We werden er hartelijk ontvangen, leuk om te merken dat mensen zo aardig zijn tegen me. Iedereen lacht naar me!! Toen zijn we nog even bij Ibu Tien geweest, een gehandicapte vrouw van ongeveer 55 die verzorgd wordt door haar nog veel oudere moeder. Ibu Tien heeft van de stichting een rolstoel gekregen, zodat ze af en toe naar buiten kan, mits mensen haar duwen. In de kampong wordt ze voor gek aangezien, maar dat is ze zeker niet. Ze kan heel slecht praten maar wel precies duidelijk maken wat ze wil. Ze vond het heel leuk dat ik bij haar op bezoek kwam en nog leuker dat ik beloofd heb om met haar te gaan wandelen, zodra we in het kantoor zitten. Dit is toch wel waar je het allemaal voor doet!!
Vananvond ga ik waarschijnlijk met Pipiet en Lana de kroeg in, vlak bij ons huis. Lijkt me erg gezellig!
Als het goed is ga ik morgen met Lana naar Batu, om daar foto's te maken. Maar morgen hier, kan ook best overmorgen of volgende week zijn...
Maandag komt Jeroen, die werkt ook voor de stichting. Met een beetje geluk ga ik dan volgende week al naar Yogya, waar hij woont en vandaaruit naar Solo. In Solo woont een gehandicapt meisje, die eigenlijk in Nederland geopereerd moet worden. Ik zal jullie daar nog van alles over vertellen, maar waar het op neer komt is dat er een plan gemaakt moet worden. (en er moet geld komen...) Verder ga ik in Solo met een paar jonge kunstenaars praten, die misschien naar Nederland kunnen komen. Uitleg volgt zeker! Tot gauw...