Jakarta

Zo, hier zal ik mijn verhaal verder vertellen. Eenmaal in Jakarta aangekomen vroeg ik me even af waarom ik ook alweer zo graag alleen naar de andere kant van de wereld wilde gaan en waarom ik dit niet geoefend had. Ik kwam aan en daar liep ik dan. Ik liep eerst achter de meute aan maar dat had geen zin want die moesten een visa on arrival halen en ik had natuurlijk al een visum. Dus maar naar de balies waar je je moet verantwoorden en waar ze naar je paspoort kijken. Ook moet je daar de fomulieren inleveren die je in had moeten vullen in het vliegtuig. Door mijn eigen schuld kon ik die papieren niet goed invullen, ik had namelijk het adres van verblijf(rumah Pipiet) niet bij me. Ik betwijfel of ik die papieren uberhaupt wel mee heb genomen. Maar goed, ik kwam bij een meneer in een prachtig uniform met half ingevulde papieren. Hij stelde me een paar makkelijke vragen die ik half Bahasa half Engels kon beantworden. En niks over het adres dat ik niet wist, pfff daar kwam ik goed mee weg. Door naar de koffers! Het handige van mijn bagasi was dat er een hele grote, rode hoes om zat en was dus makkelijk te vinden. Door naar de bagagecontrole en niks aan de hand! En daar liep ik dan, toegeroepen door honderden mensen die mij in hun taxi wilden hebben. Ik dacht geen taxi nodig te hebben. Helaas kwam ik erachter dat de vertrekhal domestic (die ik moest hebben om binnen indonesie verder te vliegen) iets verder weg was. ik werd door mannen van Garuda bijna gedwongen een taxi te nemen. Na wat andere mensen gevraagd te hebben bleek het allemaal waar te zijn en ben ik maar in de taxi gestapt. Daar moest ik da E 10,- voor betalen. Tawar-menawar was ik even vergeten en toen ik erin zat was het betalen of lopen. Dikke pech (en een beetje eigen schuld/onwetendheid) maar ik stond wel bij de domestic vertrekhal. Daar moest ik op zoek naar een meisje die bij Sriyawisata (oid, de vliegmaatschappij waar voor mij gereserveerd was)gaan zoeken. Alleen heeft die maatschappij meerdere balies en niemand kende Resna, het meisje dat ik zocht. Gelukkig kon ik nog een beetje mijn hoofd koel houden (het was er bijna 40 graden) en ben ik aan de leur gegaan met mijn grote, zware koffer, veel handbagage en mijn reserveringsnummer. Binnen enkele minuten de goede balie, een vriendelijke mevrouw en een bordingpass. Koffer ingeleverd, nog een keer tax betaald en ik kon naar de gate. Omdat ik al betaald had waren de mensen (voor mijn gevoel misschien hoor..) een stuk vriendelijker. De gate had ik snel gevonden en ik kwam erachter dat ik veel te vroeg was. Beter te vroeg dan te laat. Ik raakte aan de praat met een gezellige oude man en kwam de tijd goed door. En toen was het boardingtime....
Ik kwam terecht in een vliegtuig waar ik me van afvroeg of het nog wel mocht vliegen(van binnen nog erger dan van buiten)Maar het zat helemaal vol met kakelende vrouwen en kinderen dus het zou wel goedkomen. Voordat we de lucht in gingen viel ik al in slaap. Helaas werd ik wakker van de piloot die binnen kwam, die leek een beetje op de ouwe Zuurman, die ons vroeger de krant bracht. Ik had weinig vertrouwen in die man. Bij het opstijgen kreeg ik het gevoel dat dat hele vliegtuig niet omhoog zou komen, het had nogal moeite ermee. Door de dikke wolken heen viel ook niet mee. Eenmaal erboven was het wel oke. Wat er niet helemaal goed was, waren de blazertjes van koude lucht, die stonden zo hard en recht op je gericht dat je wel een nederlandse trui nodig had. Door de mijn vermoeidheid zat ik te bibberen van de kou en van een beetje angst dat ik nog steeds had. Naast mij zaten 2 vrouwen en een kindje die zich om mij bekommerden, ze keken af en toe even of het wel goed ging, trokken mijn vest goed over me heen en voelden af en toe even aan mijn hand. Ze vertelde me ook steeds dat we er echt bijna waren. Echt heel lief van ze! Maar ik zag de bui van het landen alweer hangen want ook in de buurt van Malang (tussen de bergen en vulkanen) hing een dik wolkenpak. Gelukkig kwamen we ook deze keer veilig aan de grond. In Malang is het vluigveld niet echt luxe. Er kwamen mannen aangelopen met een trap, maar er moest nog wat gepassen en gemeten worden maar uiteindelijk ging het door, we konden het vliegtuig uit. Ik kon wel janken van blijdschap dat ik er eindelijk was, na meer dan een dag onderweg te zijn geweest en vele spannende momenten te hebben meegemaakt. En daar was mijn taxi al, ik maakte kennis met Pim Vroegop en haalde mijn koffer. (ook die werden met de hand op een kar gegooid en naar ons toe gebracht!