Bhakti Luhur

Zo hallo allemaal! Daar ben ik weer. Ik hoorde net dat er weer een vlieguig neergestort is in Indonesie, van Garuda Airlines. Tijdens de landing in Yogyakata, waar Jeroen woont. Hij is er nu naar toe om verslag uit te brengen! Vreselijk! En gister die aardbeving op Sumatra, ook veel doden. De rampen houden maar niet op in Indonesie! Maar het gelukkige is, dat hier in Malang alles goed is. Jullie hoeven je geen zorgen om mij te maken! Indonesie is zo vreselijk groot, als er iets in Italie gebeurt maken we ons in Nederland ook geen zorgen!

Vonochtend ben ik naar Bhakti Luhur geweest! Ik werd verwelkomd door Bu Suzy, die aardig Nederlands sprak. Ik werd naar 2 mannen gebracht die nog beter Nederlands spraken, en ik moest vertellen wat ik kwam doen! Tja, eigenlijk wist ik dat zelf niet eens, maar wou het laten afhangen van hun. Ik vertelde wat ik zoal doe in Sukun en dat we misschien kunnen gaan samenwerken. Zij zijn net een project begonnen om kinderen met een handicap te laten integreren op een gewone school. (Doof, blind of laagbegaafd) Hiervoor nodig is dat de leraren extra leren over hoe om te gaan met deze kinderen en eventuele hulpmiddelen. Soms is het nodig dat er een soort hulpjuf in de klas komt. Dit alles is goedkoper dan een kindje te laten opnemen op Bhakti Luhur. Ik heb beloofd om te gaan kijken in Sukun of er misschien zulke kinderen te vinden zijn. Ook hebben deze kinderen bijles nodig, misschien kunnen we ons kantoor beschikbaar stellen...
Daarna hebben we besproken wat ik concreet kan gaan doen, er was namelijk een Nederlandse vrouw op Bhakti luhur, die net afgelopen woensdag is weggegaan. Zij gaf Computerles aan zwakbegaafde jongeren die een soort boekhouding/administratie leren. Dat ga ik overnemen. (sommige van deze kinderen kunnen nog geen computer aan doen, dus het moet laagdrempelig) En het probleem is dat er niet zoveel computers zijn, maar er zijn ook nog ouderwetse typemachines, die ze nog gebruiken. Kan ik dus lekker mee aan de slag!
Verder zijn we wezen kijken bij de kinderen die eigenlijk helemaal niks kunnen, omdat ze te erg gehandicapt zijn. Die hebben op woensdagochtend knutselen, en alle hulp is dan welkom, want zelfs met een schaar zijn deze kinderen niet vertrouwd. Daar ga ik dus de komende weken op woensdag begeleiden! Lijkt me erg leuk om te gaan doen, die kinderen zijn erg dankbaar dat ze geholpen worden! Ook is daar een batik-afdeling waar de kinderen kunnen leren batikken. Ik ga ook les nemen! Lijkt me leuk om mijn eigen stofje te maken!
Na deze afdelingen heb ik een rondleiding gehad over het terrein en de verschillende afdelingen bekeken. Zo ben ik in een klas geweest waar blinde kindertjes engelse les kregen in Braille, ik ben in een lokaal geweest waar een doof kindje spraakles kreeg en de afdeling waar fysiotherapie is. Sommige kindertjes krijgen bewegingstherapie, om niet stijf te worden, maar zelfstandig bewegen kunnen ze niet. Maar ook kinderen die lichamelijk iets beter zijn leren er met krukken lopen ed.
Het deed me erg goed om te zien dat er voor alle kinderen met alle mogelijke handicaps/beperkingen therapie of school is. Zelfs is er een plek waar ze leren naaien of zagen, een soort sociale werkplaats... Daar zitten ook volwassen, die eigenlijk in een echte sociale werkplaats kunnen werken, maar die zijn hier niet! Ze hebben geprobeerd om deze mensen bij een regulier bedrijf te plaatsen (eventueel met subsidie) maar daar hebben bedrijven hier helemaal geen zin in. Kost allemaal moeite en die willen ze niet nemen. (aan de ene kant wel begrijpelijk want de meeste mensen hebben al moeite om hun eigen hachje te redden, maar aan de andere kant moeten die mensen die zo graag willen ook een kans krijgen) Als je dit ziet, dan merk je gewoon dat Indonesie op sommige gebieden echt nog achtergebleven is.
Maar volgende week woensdag om 8 uur begin ik als begeleidster van gehandicapten en als computerlesjuffrouw! (ha,ha, ik kan meer dan dat ik zelf ooit had gedacht!)
Tot gauw!